روش های رایج تفکیک و رتبه بندی بنگاﻩها در بورس تهران، از قابلیت اتکا کمی برخوردار هستند و نتایج حاصل از آنها فاقد اعتبار می باشند. هدف از این مقاله ارایه مدلی ترکیبی برای تصمیم گیری است که عملکرد مالی شرکت ها را مورد ارزیابی قرار داده و روشی بهینه در حل مساله رتبه بندی ارایه نماید. رویکرد مطرح شده بر مبنای تحلیل سلسله مراتبی فازی و تکنیک الویت بندی با تشابه به راﻩحل ایدﻩ آل است؛ تحلیل سلسله مراتبی فازی در تعیین وزن و اهمیت معیارها (نسبت های مالی) مورد استفاده قرار می گیرد و رتبه بندی نهایی بنگاﻩ ها با استفاده از اوزان و ارزش مقداری نسبت های مالی، به وسیله تکنیک الویت بندی با تشابه به راﻩحل ایدﻩ آل انجام می شود. این رویکرد ترکیبی در رتبه بندی و ارزیابی عملکرد مالی شرکت های صنعت سیمان بورس اوراق بهادار تهران (30 شرکت)، با استفاده از جداول و صورتهای مالی آنها در بازه زمانی 1380 تا 1386 بکار گرفته شد. همچنین نتایج حاصل از رویکرد ترکیبی با هر یک از دو تکنیک (ذکر شده در بالا) بطور جداگانه مورد مقایسه قرار گرفت؛ در نتیجه برتری و توان بالاتر رویکرد ترکیبی اثبات شد. با توجه به توان بالاتر این رویکرد، نتیجه حاصل از این پژوهش برای سرمایه گذاران بسیار راهگشا خواهد بود. شرکت ها نیز می توانند جایگاه خود را در صنعت به درستی تشخیص دهند و استراتژی های لازم را جهت حفظ یا بهبود آن بکار گیرند.

هدف این تحقیق پهنه بندی سکونت گاه های مرزی کشور می باشد. کلیه بخش های مرزی کشور صرف نظر از مرزهای آبی کشور که تعداد آن به 100 بخش محدود شده، منطقه مرزی و سکونت گاه های روستایی آن در فرایند تحقیق قلمداد شدند. این تحقیق در سال 1388 انجام گرفته است. جهت پهنه بندی سکونت گاه های مرزی کشور از روش (TOPSIS) استفاده شد. نتایج نشان داد که بر اساس میزان Ci* محاسبه شده، میزان حداقل آن یعنی 0.12 برای بخش صالح آباد شهرستان مهران از استان ایلام و حداکثر 0.47 برای بخش خبوشان شهرستان فاروج از استان خراسان شمالی می باشد و میانگین آن برابر 0.32 است. دامنه نوسان سطح توسعه یافتگی سکونت گاه های روستایی 100 بخش مرزی کشور، 0.348 برآورد شد. همچنین 46 بخش مرزی کشور شاخص توسعه یافتگی کمتر از حد متوسط و 44 بخش دارای شاخص بیش از حد متوسط می باشند. تحلیل واریانس نشان داد که تفاوت معنی داری بین سطح توسعه یافتگی استان ها وجود داشت، به طوری که بیشترین سطح توسعه یافتگی بخش های مرزی به استان های خراسان شمالی و آذربایجان شرقی، و کمترین آن به استان های ایلام و سیستان و بلوچستان تعلق داشتند.

به منظور بالا رفتن بازدهی طرح های کنترل، احیاء و بازسازی اراضی تخریب یافته و جلوگیری از اتلاف سرمایه های محدود، همواره در طرح های بیابان زدایی، خلاء روشی که بتواند معیارها و راهکارهای مختلف را در نظر بگیرد و از آن میان بر مبنای ساختاری سیستماتیک و دیدگاه گروهی، راه حل های بهینه را ارایه دهد، مشهود بوده است. همواره مشاهده می شود که راهبردهای ارایه شده بر مبنای نظر کارشناس و به صورت بخشی و غیرسیستماتیک و غیر همه جانبه نگر بوده است. و سابقه ای در به کارگیری مدل های نظام مند، از جمله مدل های تصمیم گیری چند معیاره (MADM) در زمینه بیابان زدایی وجود ندارد. لذا در این پژوهش سعی شد از مدل فرایند تحلیلی سلسله مراتبی(AHP)  و مدل سیستماتیک اولویت بندی ترجیحی بر اساس تشابه به پاسخ های ایده آل ((TOPSIS))، به طور توامان به منظور ارایه راهکارهای بهینه در بیابان زدایی استفاده شود.در این پژوهش در ابتدا در چارچوب مدل AHP، از روش دلفی (Delphi)، و به طریقه مقایسات زوجی(Pirewise)  با استفاده از نرم افزار Expert Choice، نظرات متخصصان نسبت به ارجحیت و اولویت معیارها و راهبردها ارزیابی شد. سپس با تشکیل ماتریس تصمیم گیری و از طریق مدل (TOPSIS) اولویت نهایی راهبردها به دست آمد. این مدل به منظور ارزیابی کارایی در ارایه راهبردهای بهینه، در منطقه خضرآباد یزد مورد استفاده قرار گرفت. بر مبنای نتایج حاصل شده، راهبردهای جلوگیری از تبدیل و تغییر نامناسب کاربری اراضی با نزدیکی نسبی 0.766، توسعه و احیاء پوشش گیاهی با نزدیکی نسبی 0.576 و تعدیل در برداشت از منابع آب زیرزمینی با نزدیکی نسبی 0.403 از راه حل ایده آل به ترتیب به عنوان مهمترین راهبردهای بیابان زدایی در منطقه تشخیص داده شدند.

پایداری مفهومی است که توجه اساسی آن بر حفظ سرمایه ها (انسانی، طبیعی، اجتماعی و اقتصادی) در جهت عدالت بین نسلی است. توسعه پایدار در صورتی تحقق می یابد که همپوشی بین لایه های اکولوژیکی، اقتصادی و اجتماعی ایجاد گردد. این بدان معنی است که هر یک از سیستم ها و زیرسیستم های اکولوژیکی، اقتصادی و اجتماعی به حد مطلوبی از پایداری دست یابند تا بتوان در مورد پایداری به قضاوت پرداخت. جامعه روستایی ما تحت تاثیر روندها و سیاست های دهه های اخیر دچار تحولات گسترده ای شده است، اما شواهد به گونه ای است که نشان از حرکت روستاها به سمت ناپایداری ـ و به ویژه ناپایداری اجتماعی ـ دارد. فقدان الگوی نظام مند در تبیین وضع موجود جوامع روستایی کشور و نیز عدم طراحی مطلوب شاخص های پایداری اجتماعی و به ویژه شاخص های ذهنی در برابر شاخص های عینی، در این آشفتگی نقش عمده ای داشته اند. بررسی نظری نوشتارهای توسعه پایدار و پایداری اجتماعی، طراحی و سنجش شاخص های ذهنی پایداری اجتماعی با استفاده از مدل تاپسیس فازی در سطح 21 روستا و 306 خانوار نمونه در دهستان حومه مرکزی شهرستان خدابنده، نشان داده است که شاخص های ذهنی و نیز مدل به کار گرفته شده، به خوبی توانسته اند واقعیات جامعه روستاهای نمونه را تبین کنند، به گونه ای که در نهایت پس از اجرای مدل بر اساس شاخص های ذهنی پایداری اجتماعی، روستای آقچه قیا بالاترین و روستای ورجوشان پایین ترین میزان پایداری اجتماعی در بین روستاهای نمونه را ارایه کرده اند.

اهداف: سرمایه اجتماعی کلید استقرار جامعه مدنی و حیات شهروندی است و انباشت آن از اقتدارگرایی و تفکرات آمرانه، فرصت طلبی، بی اعتمادی، حس بدبینی و... جلوگیری می کند. در این راستا هدف پژوهش حاضر، ارزیابی و اولویت بندی میزان سرمایه اجتماعی در نواحی یازده گانه منطقه سه شهر اردبیل می باشد.روش: نوع تحقق کاربردی بوده، روش بررسی آن توصیفی تحلیلی است. بر این اساس، جمع آوری داده ها از طریق پرسش نامه در حجم نمونه 382 نفر و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از مدل های AHP و (TOPSIS) صورت گرفته است.یافته ها / نتایج: نتایج حاصل از گام های مختلف مدل تاپسیس نشان می دهد که به جهت سطح بندی سرمایه اجتماعی در نواحی منطقه سه تفاوت وجود دارد و نواحی با طبقات اجتماعی و اقتصادی و کالبدی بالا و رضایت بخش تر همچون 2، 1، 11 و 9 از رتبه به مراتب بهتری نسبت به سایر نواحی همچون 4، 6 و 7 دارا می باشند.نتیجه گیری: در این میان، وجود عوامل سرمایه ساز در سطح نواحی همچون مساجد و حسینیه ها و... در جهت ارتقای شاخص های سرمایه اجتماعی در منطقه سه و در نهایت شهر، استفاده گردد. از سوی دیگر با توجه به اینکه نواحی 4 (با ضریب 0.1508) و 6 (با ضریب 0.4920) از کمترین میزان سطح سرمایه اجتماعی برخوردار است و در این نواحی شاخص های امنیت و اعتماد در حد پایین قرار دارد، لذا ارائه طرح های امنیتی و گسترش نظارت بر این منطقه، تبلیغات و فرهنگ سازی در جهت ارتقای سطح اعتماد و مشارکت عمومی می تواند از جمله این راهکارها باشد.

امروزه درنتیجه افزایش جمعیت در سراسر جهان تقاضای انرژی افزایش یافته است. با توجه به محدود بودن منابع انرژی فسیلی و مشکلات ناشی از انتشار گازهای گلخانه ای، توجه بیش از پیش به انرژی های تجدیدپذیر ضرورت دارد، زیرا از این طریق می توان به اهداف توسعه پایدار دست یافت. بنابراین هدف پژوهش حاضر، ارزیابی مناسب از عملکرد تکنولوژی های انرژی های تجدیدپذیر و نیز بررسی روابط بین انرژی های تجدیدپذیر، انتشار دی اکسید کربن و توسعه پایدار در ایران و مقایسه با انرژی های تجدیدناپذیر است. به منظور رتبه بندی حامل های انرژی تجدیدپذیر و شناسایی بهترین نوع آنها جهت تولید برق در ایران از یک مدل تصمیم گیری چندمعیاره استفاده شده است. در این راستا با انجام مطالعات کتابخانه ای و جمع آوری نظرات خبرگان، مجموعه ای از معیارها در قالب چهار بعد فنی، اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی تعیین گردیده است. در ادامه با استفاده از رویکرد VIKOR به اولویت بندی انرژی های تجدیدپذیر متشکل از انرژی های بادی، برق آبی، خورشیدی، زیست توده و زمین گرمایی پرداخته شده است. یافته های پژوهش بیانگر اولویت بالای انرژی بادی بوده و انرژی های خورشیدی، برق آبی، زمین گرمایی و زیست توده در رتبه های بعدی جای می گیرند. نتایج حاکی از آن است که تأثیر ایجاد تکانه مثبت در سهم انرژی های تجدیدپذیر و تجدیدناپذیر بر توسعه پایدار در ایران مثبت است.

با اینکه رتبه بندی کاری نسبتا معمول به حساب می آید، اما اغلب امری دشوار تلقی می شود. علت پیچیدگی این است که معمولا بیش از یک بعد برای ارزیابی و بیش از یک تصمیم گیرنده وجود دارد. رتبه بندی دانشگاهی به عنوان یک بخش مهم از فرایند ارزشیابی آموزش عالی، توجه زیادی را در سطح جهانی به خود اختصاص داده است. در این تحقیق دانشکده های مختلف دانشگاه شهید چمران اهواز با استفاده از تکنیک TOPISI رتبه بندی شدند. به منظور رتبه بندی دانشکده ها جمعا 30 شاخص انتخاب و با کمک تکنیک AHP (فرایند تحلیل سلسله مراتبی) به آنها وزن داده شد. پس از آن با توجه به شاخص ها، رتبه بندی انجام شد. از بین دانشکده های مختلف، 10 دانشکده وارد فرایند رتبه بندی شدند که در نهایت دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی رتبه اول و دانشکده اقتصاد و علوم اجتماعی رتبه دهم را به خود اختصاص دادند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.